Mieczysław Samborski - architekt, konserwator zabytków.
Członek O. Warszawskiego SARP (od 1952). Członek Stowarzyszenia Historyków Sztuki (od 1965).
Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1952). Absolwent Wydziału Zabytkoznawstwa i Konserwacji Uniwersytet im. M. Kopernika w Toruniu (1968).

Projektant w Zjednoczonych Pracowniach Architektonicznych w Warszawie, Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych i Zarządzie Osiedli Robotniczych oraz Miastoprojekcie "Stolica-Południe" (1949-54). Starszy projektant w Biurze Projektów Przemysłu Drzewnego w Warszawie (1955-56). Starszy projektant, kierownik Pracowni Projektowej "Zamek" w Przedsiębiorstwie Państwowym Pracownie Konserwacji Zabytków w Warszawie ((1956-62). Projektant w biurach projektowych Bernard Lescude-Pastoret i Joseph Wetzstein w Paryżu (1962-64). Naczelny inżynier, kierownik oddziału, główny specjalista ds. architektury w PP PKZ Oddział w Warszawie (1964-68). Członek Misji PKZ przy rekonstrukcji świątyni Hatshepsut w Deir el Bahari (Egipt), główny specjalista-architekt (1968-71). Kierownik Pracowni Projektowej, Głowny Projektant Architektury (1971-77), zastępca dyrektora ds. naukowo konserwatorskich (1977-80) w Kierownictwie Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie PP PKZ. Główny projektant, kierownik kontraktu w PKZ - prace projektowe i realizacyjne Cytadeli-Casbah w Algierze w Algierii (1980-81). Zastępca kierownika Zespołu Prac Eksportowych w Miastoprojekt Budopol w Algierii (1982-87). 

Autor m.in.:
- budynki mieszkalne na osiedlach Muranów, Ochota, Sielce w Warszawie (1949-54);
- projekt odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie (od 1971) w zespole Jana Bogusławskiego z Ireną Oborską;
- prace badawcze, projektowanie, nadzór realizacyjny ściany z niszami na III tarasie Świątyni Hatshepsut w Deir el Bahari w Egipcie (1969-71);
- realizacje konserwatorskie Zespołu Pałacowego w Wilanowie, Królikarni, Pawilonie X Cytadeli w Warszawie, pałacu w Radziejowicach, Zamku Lubelskiego (Kaplica św. Trójcy)  i innych obiektów zabytkowych, w rejonach białostockim, rzeszowskim, łódzkim i warszawskim (od 1964);
- przebudowa i rozbudowa ratusza w Brwinowie - współautor Jeremi Gajewski - Nagroda III stopnia Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej (1985).

Publikacje:
- Problemy związane z pracami konserwatorskimi przy kaplicy św. Trójcy na Zamku w Lublinie, współautor Piotr Rudniewski w: Ochrona Zabytków 1968;
- Prace rekonstrukcyjno-konserwatorskie przy ścianie z niszami na górnym dziedzińcu świątyni królowej Hatshepsut w Deir el Bahari, prowadzone przez ekipę PKZ w latach 1967-1971, w: " Biuletyn PKZ" 1975;
- Szkic do dziejów odbudowy Zamku Królewskiego, Kronika Warszawy 1977.

Żołnierz AK pseudonim "Super", "Klara". Członek Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej (od 1991).

Pochowany na cmentarzu na Okęciu w Warszawie.

************************************************************
WSPOMNIENIE

W 1942 roku na pewno nie przypuszczał, że będzie architektem, że pracą, pasją zwiąże się z zabytkami – temat sam Go odnalazł.
Urodził się 17 lipca 1926 roku w Lublinie, jako drugi z czwórki dzieci. Drobny, o wątłym zdrowiu. Zdolny, już z początkiem lat szkolnych ujawniły się zamiłowania i biegłość w rysunku. Zawierucha wojny 1939 roku. Trudności w rodzinie. Znika starszy brat. Na Mietku ciąży odpowiedzialność za matkę i siostry.
W czasie wojny niektóre dwory starały się dać opiekę i przetrwanie. Mietek dostał taką możliwość. Zamieszkał przy dworze, a zatrudniono Go w zakładzie przemysłu drzewnego w Sędziszowie Małopolskim. Mógł częściowo korzystać z nauki, jaka była organizowana dla dzieci właściciela majątku. Zadzierzgnęła się przyjaźń, owocująca w latach wtedy jeszcze nieodgadniętych.
Wojna. Czas rozbitków wojennych. W tym też okresie i ja miałem pracę w tym miasteczku, mogło się zdarzyć spotkanie ze szczupłym wyrostkiem spieszącym do fabryki, lecz do tego nie doszło.  Pod koniec okupacji niemieckiej Mietek zdążył wrócić do Lublina. Włączył się w działania podziemnego harcerstwa, gdzie otrzymał imię Klara, które przylgnęło na lata.
Rok 1944. W Lublinie powstał zalążek Politechniki Warszawskiej. Mietek już po maturze wybiera i wstępuje na architekturę. Uczelnia - wkrótce wraca do Warszawy. Studentowi udaje się uzyskać miejsce w akademiku przy ul. Grójeckiej na Ochocie.
Czas gdy Hufiec ZHP na Ochocie prowadził student Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej, zastępcą Hufcowego został student architektury. Wspólne działania, prace organizacyjne, obozy, tak zrodziła się przyjaźń, a z nią turystyka, kajaki, góry, narty.
Na Wydziale przy ul. Koszykowej przez prof. Kamińskiego wystawiane były powakacyjne prace. Rysunki podziwiałem, ale nie znałem autorów: Urszuli Maculewicz i Mieczysława Samborskiego. O Nim, jako wspaniałym koledze sporo słyszałem od tego studenta Wydziału Elektrycznego i harcerza - a mego kolegi z Wydziału Architektury.
W roku 1949 sporą gromadką wyznaczeni zostaliśmy przez Katedrę Architektury Polskiej do prac w pocysterskim obiekcie w Podklasztorze koło Sulejowa. Tu wśród dość wesołej  gromadki, przy ciekawej pracy poznałem Mietka. W pożegnalny wieczór ozdobą pocysterskich murów były satyryczne rysunki, których autorem był Mietek. Taki był początek mojej z Nim znajomości i przyjaźni.
Po utworzeniu Pracowni odbudowy Zamku Królewskiego przez prof. Bogusławskiego, Mietek został kierownikiem zespołu. Wieloletnia, trudna, lecz ciekawa praca. Udało się wykonanie szczegółowej dokumentacji projektu, lecz padło „Nie” ówczesnej władzy. W roku 1961 pracownia przestała istnieć.
Mietek wyjechał do Francji. Po powrocie w 1964 roku został naczelnym inżynierem Pracowni Konserwacji Zabytków. Uczestniczył w licznych bieżących pracach i zagadnieniach konserwatorskich. Fachową wiedzę specjalistyczną uzupełnił w 1968 roku kursem konserwatorskim Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dwukrotnie, w sezonach, uczestniczył w Egipcie przy rekonstrukcji świątyni Hatszepsut.
Wreszcie decyzja o realizacji odbudowy Zamku Królewskiego. Zostaje kierownikiem reaktywowanej pracowni PKZ ZAMEK. Wspólnie z prof. Janem Bogusławskim i z Ireną Oborską - realizacja obiektu. Mietek na stanowisku dyrektora do spraw naukowo konserwatorskich. Koordynuje prace wykonawcze, współpracuje z wielu fachowcami branżowymi. Wreszcie zakończenie odbudowy i oddanie społeczeństwu.
Następny okres to uczestnictwo w pracach prowadzonych w Algierze w roku 1981 przez PKZ, a następnie przez „Budopol”. Po powrocie kieruje pracami projektowo-konserwatorskimi Domu Braci Jabłkowskich, budynków przynależnych Zamkowi na Podzamczu i modernizacją kamienicy przy ul. Marszałkowskiej 72.
Zawsze czynny, tak w pracach ściśle projektowych, jak odczytach i publikacjach. I zawsze koleżeński i przyjacielski. Odszedł niespodziewanie 22 sierpnia 1999 roku. Spoczął na cmentarzu warszawskiego Okęcia.

Roman M. Jankowski