Zygmunt Wnorowski - architekt.
Członek O. Warszawskiego SARP.
Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1939). Status architekta twórcy (1987).

Autor m.in.:
- Zakłady Wytwórcze Aparatury Niskiego Napięcia, Toruń;
- Zakłady Wytwórcze Maszyn Biurowych (Polskie Towarzystwo Maszyn Biurowych), ul. Owsiana, Warszawa (1950) - współautor Henryk Goetzen;
- hangar dla lotniska międzynarodowego na Okęciu, Warszawa - współpraca Ewa Grochalska - Nagroda MBiPMB i MGTiOŚ II stopnia 1972 - zespołowa;
- Instytut Elektrotechniki w Międzylesiu – Zakład Wysokich Napięć - współpraca H. Sunderski;
- hala montażowa Warszawskich Zakładów Telewizyjnych w Warszawie - współautorzy: Jan Bródka, Eustachiusz Czyżewski, Krzysztof Lypacowicz, Tadeusz Zieliński, Bohdan Wnętrzewski - Nagroda MBiPMB III stopnia 1965 - zespołowa;
- Zakłady „Hortex” - zamrażalnia owoców, Przysucha -współpraca E. Grochalska;
- Zakłady „Hortex” - zamrażalnia owoców, Leżajsk - współpraca E. Grochalska.

Laureat Nagrody Państwowej (1955).

Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie.

**************************************************************
WSPOMNIENIE

mgr inż. arch. Zygmunt Wnorowski – urodził się w 1911 roku w Warszawie, gdzie wychowywał się i kształcił.
W latach 1933-39 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.
Promotorem jego pracy dyplomowej pt. „Instytut Rytmiczno-Plastyczny”  był prof. Rudolf Świerczyński.
II Wojna światowa zaskoczyła go w Baranowiczach, gdzie nadzorował budowę placówki Banku Polskiego. Szczęśliwie przekradł się do okupowanej Warszawy. Zatajając swoje wykształcenie pracował jako kierownik robót budowlanych. Nie uniknął jednak wywózki. W 1944 został przymusowym pracownikiem w niemieckiej fabryce śmigieł.
Po powrocie podjął pracę jako architekt przy odbudowie zniszczonych i uszkodzonych budynków mieszkalnych w Warszawie. Przez kolejne lata pracował w największych biurach projektowych budownictwa przemysłowego stolicy jako projektant, główny projektant, kierownik pracowni, konsultant.
Przeszedł na emeryturę w 1979 roku. 
W 1987 uzyskał status twórcy.
Zmarł w roku 1988.