Mieczysław Wróbel - architekt, malarz, wykładowca.
Członek SARP O. Szczecin.
Absolwent Wydziału Architektury Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie (1951). Status architekta twórcy (1984).

Projektant w Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego w Warszawie (od 1951). W Afganistanie (1963-67 i 1971-74). Wykładowca na Wydziale Architektury w Damaszku (1977-82). Wykładowca w Instytucie Architektury i Planowania Przestrzennego Politechniki Szczecińskiej (od 1983) - prowadzący zajęcia z projektowania architektonicznego obiektów przemysłowych i użyteczności publicznej (od 1989).

Autor m.in.:
- Huta Miedzi w Legnicy (1958) - z zespołem - Nagroda I stopnia KUA (1958);
- Zakłady Anilana w Łodzi;
- Zakłady Materiałow Biurowych w Pruszkowie;
- Cementownia „Żerań” (przemiałownia cementu), Warszawa (1957) - współautorzy: Marek Leykam, Henryk Marconi, Maryla Ulatowska, Alicja Wirth - nagroda Komitetu Budownictwa, Urbanistyki i Architektury (1957);
- Zakłady Strunobetonów na Żeraniu w Warszawie (1957) - współautor M. Pietraszek - Nagroda III stopnia KUA (1957);
- fabryka Opon Samochodowych w Płocku;
- budynek Instytutu Techniki Budowlanej, ul. Filtrowa 1, Warszawa;
- budynek Centrali Pocztowej, ul. Nowogrodzka 47 w Warszawie (1963) - współautor Mieczysław Pomianowski - Nagroda II stopnia KBUA (1968);
- Ministerstwo Obrony Narodowej w Kabulu;
- pawilon wystawowy w Kabulu;
- Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w Kabulu;
- Szkoła Łączności w Kabulu;
- Zakłady Farmaceutyczne w Kabulu;
- osiedle oficerskie w Kabulu.

Konkursy m.in.:
- na opracowanie serii dwóch szeregowych domków jednorodzinnych dla Warszawy (1958) - współpraca Roman Łapka - III nagroda;
- na koncepcyjny projekt urbanistyczno-architektoniczny krytego sztucznego lodowiska w Gdańsku-Oliwie (1963) - współautorzy: Wojciech Szymański, Wojciech Zabłocki - III nagroda;
- na projekt koncepcyjny centralnego domu towarowego i baru szybkiej obsługi wraz ze szkicową koncepcją urbanistyczną rejonu ulic Rajskiej i Heweliusza w Gdańsku (1963) - współautorzy: W. Szymański, Jadwiga Rajewska - wyróżnienie II stopnia równorzędne.

Członek O. Warszawskiego SARP (??-1967).
Członek SARP O. Szczecin (po 1967).

Odznaczenia m.in.: Brązowa Odznaka SARP (1959).

Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie.

WSPOMNIENIE

Żegnamy wybitnego architekta, malarza i pedagoga. Wilnianin z urodzenia, z wyboru i zapewne także zrządzenia losu Szczecinianin. Absolwent pierwszego Wydziału Architektury Politechniki Szczecińskiej (Wyższej Szkoły Inżynierskiej). Po uzyskaniu dyplomu inżyniera architekta w 1951 roku rozpoczął pracę w warszawskim Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego, stając się z czasem uznanym specjalistą w zakresie projektowania architektury przemysłowej. W Jego dorobku z tego okresu jest szereg wyróżniających się nie tylko skalą, ale techniczną innowacyjnością (pierwsze ściany kurtynowe) obiektów: Huta Miedzi w Legnicy, Anilana w Łodzi, Zakłady Materiałów Biurowych w Pruszkowie, fabryka Opon Samochodowych w Płocku, budynki Instytutu Techniki Budowlanej i Centrali Pocztowej w Warszawie. Realizacje te były nagradzane i wyróżniane publikacjami nie tylko w miesięczniku „Architektura”. Zostały dostrzeżone przez tak renomowane francuskie czasopismo architektoniczne, jakim jest „L’Architecture d’Aujourd’hui” (1959).
Najbardziej twórczy okres w Jego życiu wiąże się z dwukrotnym, w sumie dziewięcioletnim pobytem w Królestwie Afganistanu w latach 1963 – 1974. To typowy los wielu polskich architektów, którzy sprzyjające warunki dla projektowania architektury znajdowali za granicą. PRL był w owym czasie rajem biurokracji i czyśćcem skrępowanej przepisami, normatywami oraz ideologią architektury. To tam, głównie w Kabulu realizuje szereg znaczących i reprezentacyjnych obiektów: budynki Ministerstwa Obrony i Spraw Wewnętrznych, pawilony wystawowe, szkoły łączności i pielęgniarstwa, zakłady farmaceutyczne i miejski szpital. Projektuje także osiedla mieszkaniowe i obiekty rezydencyjne. Były to wybitne pod względem walorów architektonicznych obiekty. Oglądając ich fotografie można się zachwycić – nie waham się tego powiedzieć – prostotą, klarownością koncepcji i dyscypliną formalną autora. Dziś zaliczylibyśmy je do klasycznego i coraz bardziej ponadczasowego nurtu modernistycznej architektury. Walory Jego architektury spowodowały, że został uznany przez miejscowe władze za jednego z najwybitniejszych architektów pracujących wówczas w Afganistanie. W tym czasie prezentuje swe prace w galeriach Kabulu, Damaszku, w pawilonach wystawowych SARPu. W kraju doceniono Go także krótką sekwencją w kinowej kronice filmowej. Później w latach 80-tych głęboko przeżywał to, co działo się w Afganistanie i dramatyczny w większości los swoich budynków. Wracając do kraju w zasadzie nie wrócił już do intensywnej pracy projektowej. Po części zapewne też dlatego, że wybrał Szczecin jako miejsce zamieszkania. W okresie szczecińskim poświęca się głównie swojej drugiej pasji - twórczości malarskiej. W abstrakcyjnych kompozycjach kolorystycznych przetwarza swoje emocje, ale także krajobrazy i architekturę. Odnaleźć w nich można echa odbytych podróży, wpływy egzotycznych kultur i gorących klimatów.
Nie można pominąć Jego aktywności dydaktycznych. Jego zdolności plastyczne zostały dostrzeżone jeszcze w trakcie studiów na Politechnice Szczecińskiej, co spowodowało, że został zatrudniony jako młody asystent w Katedrze Rysunku Odręcznego. Później, po okresie afgańskim, w latach 1977 – 1982 pracował jako wykładowca na Wydziale Architektury w Damaszku, a następnie w Instytucie Architektury i Planowania Przestrzennego w Szczecinie, gdzie do roku 1989 prowadził zajęcia z projektowania architektonicznego obiektów przemysłowych i użyteczności publicznej. Był człowiekiem serdecznym i przyjacielskim w kontaktach osobistych. Pozostanie w naszej pamięci jako jeden z najwybitniejszych szczecińskich architektów. W 1999 roku w Klubie XIII Muz Stowarzyszenie Architektów Polskich w Szczecinie świętowało retrospektywną wystawą Jego malarstwa i architektury jubileusz 75-lecia kolegi Mieczysława. Dziś wiemy, że żegnamy Go po raz ostatni.

Marek Czyński
17 lipca 2009