Stanisław Dejryng - architekt, urbanista.
Członek SARP O. Toruń. Członek Kujawsko-Pomorskiej Okręgowej Izby Architektów RP. Członek TUP.
Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej (1957).

Projektant w Biurze Budownictwa Komunikacyjnego w Gdańsku (1957-60). Kierownik Miejskiej Pracowni Urbanistycznej we Włocławku (1961-66). Zastępca Przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej we Włocławku (1966-67). Architekt Miejski w randze Kierownika Wydziału Budownictwa, Urbanistyki i Architektury i Kierownika Wydziału Gospodarki Komunalnej i Przestrzennej, Ochrony Środowiska i Komunikacji Urzędu Miasta we Włocławku (1969-75). Architekt Wojewódzki - zastępca Dyrektora Wojewódzkiej Dyrekcji Rozbudowy Miast i Osiedli Wiejskich we Włocławku (1975-78). Kierownik Biura Projektów Miastoprojekt we Włocławku (1979-85). Wojewódzki Konserwator Zabytków we Włocławku (1985-94).

Autor m.in.:
- plan ogólny zagospodarowania przestrzennego m. Włocławka - nagroda III stopnia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (1964);
- rozbudowa Teatru Miejskiego we Włocławku (1966-68).

Konkursy m.in.:
- na projekt koncepcyjny szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego śródmieścia wraz z centrum usługowo-handlowym miasta Ostrowca Świętokrzyskiego (1965) - współautor Antoni Plac - wyróżnienie II stopnia rónorzędne;
- na projekt budynku jednorodzinnego wolnostojącego, atrialnego i szeregowego w wybranym systemie technologicznym do masowej realizacji w woj. bydgoskim (1973) - współautorzy: Jerzy Kociołowicz, Alina Dejryng - wyróżnienie honorowe równorzędne.

Członek SARP O. Wybrzeże (od 1958).
Członek SARP O. Bydgoszcz. Członek ZO SARP (1966-71, 1974-77).
Członek SARP O. Toruń. Założyciel Koła SARP "Kujawiak" we Włocławku (1962). Założyciel Oddziału Towarzystwa Urbanistów Polskich we Włocławku.

Odznaczenia m.in.: Brązowa Odznaka SARP (1966), Srebrna Odznaka SARP (1970, 1974), Złota Odznaka SARP, Srebrna i Złota Odznaka TUP, Złoty Krzyż Zasługi (1966), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974). 

Pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.

**************************************************************************
WSPOMNIENIE

Po długiej i ciężkiej chorobie 2 marca 2014 r. zmarł kol. Stanisław Dejryng.
Żegnamy kol. Stanisława Dejrynga ur. 25.06.1929 r. w Wołkowysku na Kresach. Pożegnanie to moment na wspomnienia, refleksje oraz moment, w którym możemy przypomnieć życie Stanisława i podsumować jego dokonania.
Nie mam wątpliwości, że w jego życiu dominowały dwie namiętności: miłość i pasja. Miłości miał kilka a pasją była architektura.
Pierwszą miłością Stanisława była miłość do żony Aliny, którą spotkał w 1948 r. w Liceum Gdańskich Technicznych Zakładów Naukowych. Razem podejmują studia w latach 1953-57 na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. W roku 1954 zawierają ślub. Rodzą się dzieci, kolejno: Marek, Jacek i Katarzyna.
Studia kończą w roku 1957.
Wspólnie podejmują pierwszą pracę w Biurze Budownictwa Komunikacyjnego w Gdańsku. W 1960 r. dochodzi w Gdańsku do przypadkowego spotkania z Miejskim Architektem Włocławka i pada propozycja pracy w Naszym Mieście. Podejmują decyzję i 1 czerwca 1961 r. przyjeżdżają do Włocławka. Trudno dzisiaj powiedzieć czy dla kol. Stanisława była to miłość do Naszego Miasta od pierwszego wejrzenia, czy wymagała ona dłuższego czasu. Musiało to być uczucie bardzo mocne bo trudno inaczej wytłumaczyć fakt, że architekt wiąże się z jednym miejscem na całe zawodowe życie.
Przyjazd do Włocławka w tamtych latach to było dla młodych architektów duże wyzwanie. Włocławek w latach 60-ch XX w. to małe, zaniedbane powiatowe miasto z „robotniczo-chłopską” rzeczywistością i sławą „czerwonego Włocławka”.
Brak środowiska. Architektów można było policzyć na palcach jednej ręki. Jednocześnie Włocławek stwarzał szanse zawodowe i życiowe. Myślę, ze Alina i Stanisław to dostrzegli, podjęli ryzyko i w pełni je wykorzystali.
We Włocławku kol. Stanisław pełnił wszelki możliwe funkcje jakie mógł w tamtych czasach pełnić architekt.
I tak:
- w latach 1961-66 – kieruje Miejską Pracownia Urbanistyczną,
- w latach 1966-67 – pełni funkcję zastępcy Przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej we Włocławku,
- w latach 1969-75 - jest Architektem Miejskim w randze Kierownika Wydziału Budownictwa, Urbanistyki i Architektury i Kierownika Wydziału Gospodarki Komunalnej i Przestrzennej, Ochrony Środowiska i Komunikacji.
W roku 1975 powstaje Województwo Włocławskie. Kol. Stanisław organizuje Wojewódzką Dyrekcję Rozbudowy Miast i Osiedli Wiejskich, z Wydziałem Architektury oraz Wojewódzkim Biurem Planowania Przestrzennego. W latach 1975-78 – jest Architektem Wojewódzkim w randze zastępcy Dyrektora WDRMiOW.
W roku 1979 organizuje we Włocławku Biuro Projektów „Miastoprojekt” jako Oddział Miastoprojektu Toruńskiego. Jest jego wieloletni kierownikiem. W roku 1985 zostaje powołany na stanowisko Wojewódzkiego Konserwator Zabytków, zastępcę Dyrektora Wydziału Kultury i Sztuki UW we Włocławku. Pełnił je do roku 1985 domomentu przejścia na emeryturę.
Jednocześnie kol. Stanisław pracuje na rzecz środowiska, powołując roku 1962 pierwsze we Włocławku Koło Stowarzyszenia Architektów Polskich „Kujawiak” (sam jest członkiem SARP od 1957 r.), potem Oddział Towarzystwa Urbanistów Polskich. Do obu przyjmował nas młodych co było jednoznaczne ze środowiskową akceptacją. W obu stowarzyszeniach pełni statutowe funkcje w tym wieloletnich przewodniczących. Jest wielokrotnie delegatem na Zjazdy Krajowe. Za działalność w SARP otrzymuje Honorowe Odznaki Brązową, Srebrną i Złotą, w TUP Honorowe Odznaki Srebrną i Złotą.
To nie jedyne odznaczenia i honory jakie spotkały Stanisława. Jego praca i osiągnięcia były wysoko oceniane i wielokrotnie nagradzane. Między innymi:
- w roku 1964 nagrodzony zostaje Nagrodą III Stopnia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych za opracowanie Planu Ogólnego Zagospodarowania Przestrzennego miasta Włocławka,
- w roku 1966 otrzymuje Złoty Krzyż Zasługi,
a w roku 1974 r. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
 Kol. Stanisław jako architekt nie pozostawił po sobie znaczących realizacji architektonicznych. Wynikało to z obowiązującego wtedy urzędowego zakazu projektowania przez pracowników administracji państwowej. Mimo to do dzisiaj można spotkać na terenie miasta i powiatu włocławskiego projekty i obiekty, których jest autorem. Należy tu przypomnieć projekt i realizację „willi” przy ul. Wroniej i Rozbudowę Teatru Miejskiego we Włocławku z lat 1966 - 68.
W tej sytuacji żywiołem Stanisław była urbanistyka.
W roku 1962 pod jego kierunkiem w Miejskiej Pracowni Urbanistycznej powstaje Plan Ogólny Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Włocławka. Jest to jak na tamte czasy opracowanie pionierskie, wielobranżowe z licznymi studiami specjalistycznymi. Plan został wysoko oceniony przez specjalistów i w roku 1964 otrzymał Nagrodę III Stopnia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. Obecny Włocławek jego kształt i układ przestrzenny to realizacja koncepcji i wizji Stanisława. Dzielnice mieszkaniowe Zazamcze, Południe, Kazimierza Wielkiego, trasy Okrzei, Kazimierza Wielkiego i Królowej Jadwigi to elementy zawarte w tym Planie. Był on wielokrotnie aktualizowany, stanowił podstawę nowych opracowań przestrzennych i obowiązywał do początków 2000 lat. Trzeba przypomnieć, że Włocławek posiada dwa takie znaczące opracowania. Pierwszy to wykonany w roku 1924 przez arch. Kazimierza Saskiego Ogólny Plan Regulacyjny i Zabudowy Miasta Włocławka, a drugi to Plan Ogólny Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Włocławka z roku 1962 wykonany pod kierunkiem Stanisława. Oba nowatorskie jak na swoje czasy. Oba miały podobny wpływ na rozwój Naszego Miasta. Większość znaczących inwestycji Włocławka, jak budowa Stopnia Wodnego na Wiśle, Włocławskie Azoty, Nobiles, Zakłady Ceramiczne, Zakłady Ursus to decyzje lokalizacyjne i pozwolenia na budowy opracowywane i wydawane przez Stanisława.
Kolejną miłością Stanisława była rodzina.
Był kochający mężem, ojcem, dziadkiem i pradziadkiem. Był autorytetem i miał duży wpływ na wychowanie oraz wybory życiowe dzieci i wnuków. Trzeba przypomnieć, że obaj synowie Marek i Jacek poszli w ślady ojca i są architektami a wnuki Sebastian, Tymon i Ewa to również architekci.
Kol. Stanisław stworzył swoistą „dynastię architektoniczną” i pozostawił swoich następców.
W życiu prywatnym był wielkim pasjonatem motoryzacji. Pierwszy pojazd to Syrena o wdzięcznym imieniu „Adelajda”, potem był Wartburg, Łada, Fiat 126p, dwa Mercedesy i osierocone Volvo, które pozostawił w garażu. Po samochodach, którymi jeździł można prześledzić rozwój motoryzacji w Polsce.
Żegnamy Nestora architektów Włocławskich, najdłużej pracującego w historii Naszego Miasta architekta. Postać nietuzinkową na trwale wpisaną w krajobraz miasta. Człowieka pod każdym względem eleganckiego i wielkiego erudytę. Myślę, że spełnionego zawodowo. Miał to szczęście, ze mógł oglądać owoce swojej pracy.
Dopóki choroba pozwalała spotykaliśmy się towarzysko. Charakterystyczne, że na te spotkania przychodził przygotowany, z wycinkami prasowymi i notatkami. Emocjonalnie oceniał, krytykował i dyskutował o problemach włocławskich. W okresie realizacji trasy Królowej Jadwig i„wyciągał” mnie na spacery na jej budowę. Żartowałem, że pełnił rolę „społecznego inspektora nadzoru”. Była w tym radość i duma z realizacji „Jego Trasy P II”.
Mam nieodparte wrażenie, że Stanisław z „perspektywy niebieskiej” już uważnie obserwuje i surowo oceniane to co dzieje się w jego ukochanym Włocławku.

Żegnaj Staszku, pamięć o Tobie pozostanie na zawsze w naszej pamięci.

Zbigniew Kawecki.
Włocławek dnia 12 marca 2014 roku.