Antoni Walaszczyk - architekt, urbanista, pedagog.
​Członek SARP O. Kraków.
Absolwent Wydziału Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1952). Absolwent Podyplomowego Studium Planowania Przestrzennego Wsi na Politechnice Warszawskiej.

Projektant w Biurze Projektów Budownictwa Węglowego i Naftowego w Krakowie. Projektant w Zjednoczeniu Robót Inżynierskich, następnie w Zjednoczeniu Budownictwa Mieszkaniowego w Krakowie. Architekt powiatowy w Miechowie. Inspektor ds. budownictwa w Słomnikach i w Iwanowicach.

Pochowany na cmentarzu parafialnym w Maszkowie.

***********************************************************
WSPOMNIENIE

Antoni Walaszczyk
(1917 – 1999)
Architekt, działacz krajoznawczy, założyciel Muzeum Regionalnego w Iwanowicach.
Urodził się 23 XII 1917 jako najmłodszy z trzech synów Ignacego, pracownika bankowego i Marianny z Kusiaków, w Suchej k. Sieradza, gdzie w czasie wojny przebywała rodzina. Po wojnie rodzina przeniosła się do Kalisza. Antoni ukończył Liceum Pedagogiczne w Piotrkowe Trybunalskim, a równocześnie kurs instruktorski WF w Warszawie i został instruktorem WF przy hufcu harcerskim w Piotrkowie. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił zaplanowane studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego
w Warszawie. Wysiedlony z Kalisza przeniósł się do Krakowa, gdzie zamieszkał z rodziną brata. Podjął pracę geodezyjną przy regulacji Wisły, równocześnie uczył się w Szkole Górniczej i Mierniczej (kontynuującej w czasie okupacji tradycje Akademii Górniczej). Zatrudniony potem na kolei, współpracował z partyzantką gorczańską. Po wyzwoleniu wstąpił na Wydział Architektury, wówczas na AGH, równocześnie pracując jako nauczyciel WF w jednej ze szkół zawodowych. Występował w Teatrze Akademickim. Po uzyskaniu dyplomu podjął pracę w Biurze Projektów Budownictwa Węglowego i Naftowego, a następnie z Zjednoczeniu Robót Inżynierskich, później w Zjednoczeniu Budownictwa Mieszkaniowego w Krakowie. Równocześnie ukończył na Politechnice Warszawskiej Podyplomowe Studium Planowania Przestrzennego Wsi, co wiązało się z zamiarem przeniesienia na prowincję. W latach 70 podjął pracę jako architekt powiatowy w Miechowie. Tu reaktywował Muzeum Regionalne PTTK i zorganizował, jako jego filię. Muzeum Kościuszkowskie w Racławicach – Janowiczkach. Z jego inicjatywy i pod jego nadzorem został odnowiony dworek „Zacisze” w Miechowie, w którym obecnie mieści się Muzeum Kościuszkowskie, a także uratował od zburzenia zabytkowy kościół w Gołczy, załatwiając przeniesienie go do Przesławic.
Na krótko powrócił do Krakowa, do pracy w Wojewódzkiej Radzie Narodowej przy planach zagospodarowania przestrzennego. Od r. 1973 znów przeniósł się na prowincję, zamieszkał w wybudowanym przez siebie domu w Maszkowie (ówczesny powiat miechowski, obecnie krakowski) i pracował jako inspektor ds. budownictwa w Słomnikach
i oraz w Iwanowicach, gdzie utworzył Izbę Regionalną otwartą w roku 1977. Gdy zbiory wzrastały (m.in. na skutek rewelacyjnych odkryć archeologicznych prowadzonych na terenie gminy Iwanowice przez PAN w Krakowie). Zainicjował zakup i wyremontowanie przeznaczanej do rozbiórki starej karczmy – ostatniego tego typu zabytku na terenie gminy – i przeniesienie tam zbiorów jako do wspólnego muzeum Gminy Iwanowice i PTTK, które funkcjonuje pod nazwą Muzeum Regionalne Gminy Iwanowice. Penetrował okolicę w poszukiwaniu okazów do muzeum, zwłaszcza etnograficznych, osobiście je konserwował. Prac w muzeum doglądał nawet podczas pobytu w szpitalu. Wskrzeszał zwyczaje ludowe, zwłaszcza interesowały go tradycje budowania szopek i organizowania przedstawień jasełkowych. Teksty zbierał do najstarszych mieszkańców wsi, przedstawienia odbywały się najczęściej w domu, który jest obecnie udostępniony do zwiedzania.
Zaprojektował (w czynie społecznym) i doglądał budowy kościoła na Widomej i remizy strażackiej w Maszkowie. Uczestniczył w projektowaniu ekspozycji Panoramy Racławickiej we Wrocławiu.
Był czynnym członkiem Komisji Krajoznawczej PTTK, opracował Informator turystyczny powiatu miechowskiego (Kraków 1972) oraz Iwanowic, doliną Dłubnii (Iwanowice 1992), działał również aktywnie w Komisji Opieki nad Zabytkami. Za tę działalność został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, srebrną odznaką „Za zasługi dla Ziemi Krakowskiej” i odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. W r. 1880 otrzymał I nagrodę na Krajowym Konkursie Prezentacji Dorobku Społecznych Opiekunów Zbytków, a w 1995 nagrodę Sejmiku Samorządowego województwa krakowskiego. Ponadto posiadał wiele odznaczeń turystycznych i medali za ratowanie zabytków i za zasługi dla Straży Pożarnej.
Był miłośnikiem sportu, zwłaszcza żeglarstwa, co roku udawał się z żoną na wędrówki własnoręcznie zaprojektowaną i wykonaną żaglówką.
W r. 1949 poślubił Annę Olech, (żona pracowała jako przewodniczka wycieczek po Krakowie), własnych dzieci nie mieli, ale stworzyli rodzinę zastępczą dla trójki dzieci.
Zmarł 24 XII 1999 w Maszkowie, gdzie został pochowany na cmentarzu parafialnym.
Anna Walaszczykowa
https://www.facebook.com/GminaIwanowice/posts/2673488502674526/